ขอกล้อง
ตอนที่ผมอยู่ชั้นประถม ผมและเคนท์เพื่อนของผมมักใช้เวลามองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนผ่านกล้องส่องทางไกลที่ผลิตในเยอรมนี เราตื่นตากับดวงดาวบนท้องฟ้าและภูเขาบนดวงจันทร์ ตลอดหัวค่ำเราผลัดกันพูดว่า “ขอกล้องให้ฉันบ้าง”
บทเรียนเรื่องการสรรเสริญ
สดุดี 150 ถ่ายทอดการสรรเสริญได้อย่างงดงาม และเป็นบทเรียนเรื่อง การสรรเสริญพระเจ้า พระธรรมตอนนี้บอกว่า เราควรสรรเสริญที่ใด เพราะเหตุใด เราควรสรรเสริญอย่างไร และใครควรเป็นผู้สรรเสริญ
ร่วมกัน
นานหลายปีทีเดียวที่เราไม่ได้บรรเลงเพลงโดยใช้ทั้งเปียโนของภรรยาและแบนโจของผม ต่อมา หลังจากเจเน็ตซื้อกีตาร์ตัวใหม่ให้ผมเป็นของขวัญวันเกิด เธอบอกว่าเธออยากเอาแบนโจตัวเก่าของผมมาหัดเล่น เธอเป็นนักดนตรีที่เก่งมาก และไม่นานเราก็เล่นเพลงนมัสการร่วมกันด้วยกีตาร์และแบนโจของเราได้ ผมคิดว่ามี “กลุ่มประสานเสียงสรรเสริญ” รูปแบบใหม่มาเติมเต็มบ้านของเรา
ขอให้ฉันร้องเพลง
เมื่อผมถามไถ่เพื่อนคนหนึ่งว่าแม่ของเขาเป็นอย่างไรบ้าง เขาเล่าว่าโรคความจำเสื่อมทำให้ท่านสูญเสีย ความสามารถในการจดจำชื่อและเหตุการณ์มากมายในอดีต เขาเสริมว่า “แต่กระนั้น ท่านยังสามารถนั่งเล่นเปียโนเพลงนมัสการได้อย่างไพเราะจากความทรงจำโดยไม่ต้องดูโน้ตเพลง”
มีใครร้องเพลงอยู่ไหม?
ห่างไกลออกไป 320 กิโลเมตรเหนือพื้นโลกคริส แฮดฟิลด์ นักบินอวกาศและผู้บัญชาการสถานีอวกาศนานาชาติชาวแคนาดา ร่วมร้องเพลงกับกลุ่มนักเรียนในสถานีบนพื้นโลกชื่อเพลง “มีใครร้องเพลงอยู่ไหม” ซึ่งแต่งโดยแฮดฟิลด์ และ เอ็ด โรเบิร์ตสัน
บริสุทธิ์ บริสุทธิ์ บริสุทธิ์
"เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วยามเมื่อคุณมีความสุข” คำพูดนี้ ไม่ได้มาจากข้อเท็จจริง แต่มาจากประสบการณ์และดูเหมือนจะเป็นความจริง
ให้แก่ผู้ที่ควรได้รับ
ฉันกับสามีอาศัยอยู่ในชนบท ซึ่งล้อมรอบด้วยผืนนา ที่นี่มีคำพูดยอดนิยมว่า “หากวันนี้คุณได้ทานข้าว จงขอบคุณชาวนา” ชาวนาสมควรได้รับคำขอบคุณจากพวกเราจริงๆ พวกเขาทำงานหนักท่ามกลางแสงแดดเพื่อเตรียมดินหว่านเมล็ดพืช และเก็บเกี่ยวผล ที่จะช่วยไม่ให้พวกเราอดตาย
การสรรเสริญในที่ชุมชน
ผมชอบวีดิโอทางเว็บไซต์ยูทูป ที่เป็นเหตุการณ์อยู่ในศูนย์อาหารในห้างแห่งหนึ่งขณะที่ผู้คนต่างก็ทำกิจกรรมเป็นปกติอยู่ มีคนหนึ่งลุกขึ้นยืนแล้วร้องเพลง “ฮาเลลูยา คอรัส” อย่างฮึกเหิม ท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน อีกคนหนึ่งก็ลุกขึ้นร่วมร้องเพลงนั้น แล้วก็อีกคนหนึ่ง และก็อีกคนหนึ่ง ไม่นานศูนย์อาหารแห่งนั้นก็ดังกึกก้องไปด้วยผลงานชิ้นเอกของแฮนเดิล คณะนักร้องโอเปร่าของเมืองนั้น ได้ให้นักร้องของตนไปอยู่ตามสถานที่ต่างๆ เพื่อให้พวกเขานำเอาพระสิริของพระเจ้า ไปถึงชีวิตประจำวันของผู้ที่กำลังรับประทานอาหารกลางวันอยู่ในที่แห่งนั้น
ความท้าทายที่อันตราย
มีผู้คนนับล้านติดตามดูโทรทัศน์ตอนที่ นิควัลเลนดา เดินไต่ลวดเส้นผ่าศูนย์กลาง5 นิ้วเป็นระยะทาง 540 เมตร อยู่เหนือน้ำตกไนแองการา เขานำอุปกรณ์ป้องกันทุกอย่างไปด้วยเท่าที่จะทำได้ แต่นอกจากความน่าหวาดเสียวและอันตรายของความสูงระดับนั้นและน้ำตกเชี่ยวกรากเบื้องล่างแล้ว หมอกหนายังได้บดบังทัศนวิสัยของเขา กระแสลมทำให้ทรงตัวยาก อีกทั้งละอองจากน้ำตก ก็ทำให้เขาก้าวเท้าลำบากอีกด้วย ท่ามกลางอุปสรรคเหล่านี้ เขาบอกว่าเขา “อธิษฐานหนักมาก” และสรรเสริญพระเจ้า
